Λ. Ν.: Η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα για την ταινία «Πολίτικη Κουζίνα»(2003)
Η Ευανθία Ρεμπούτσικα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κάτω Αχαΐα Πατρών. Ξεκίνησε να μαθαίνει βιολί σε ηλικία 6 ετών, φοιτώντας στο Ωδείο Πατρών με καθηγητές τον Μιλτιάδη Παπανικολάου και τον Ακίνδυνο Καϊμάκη. Το κουαρτέτο των αδελφών Ρεμπούτσικα περιόδευε στην Ελλάδα και το εξωτερικό και το 1970 μετακόμισε στην Αθήνα όπου και συνέχισε τις σπουδές της στη μουσική, με δάσκαλο τον Τάτση Αποστολίδη στο Ωδείο Αθηνών και στη συνέχεια με τον Στέλιο Καφαντάρη στο Ελληνικό Ωδείο. Έχει συνεργαστεί με κορυφαίους Έλληνες συνθέτες και ερμηνευτές.
Από το 1970 μέχρι το 1979, η Ευανθία Ρεμπούτσικα συνεργάστηκε με σπουδαίους Έλληνες συνθέτες και ερμηνευτές, συνεργασίες που συνεχίστηκαν και μετά το 1979 όταν επέστεψε από το Παρίσι, ολοκληρώνοντας τις σπουδές της στην École Normale de Musique.
Ακολούθησαν συνεργασίες με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Τρίτου Προγράμματος καθώς και με τη Σύγχρονη Ορχήστρα της ΕΡΤ, με την οποία περιόδευσε και κατά την παρουσίαση του «Άξιον Εστί» με το Μίκη Θεοδωράκη.
Δισκογραφική δουλειά:
Άλμπουμ:
«Μόνο ένα φιλί» (1997),
« Είναι δική μας η ζωή» (2000),
«Μικρές ιστορίες» (2000),
« Αθώος ή Ένοχος » (2002) κ. ά,
Σάουντρακ:
«Αθήνα-Θεσσαλονίκη» (1997),
«Το αστέρι κ η Ευχή» (1998),
«Πολίτικη κουζίνα» (2003),
«Φθινοπωρινή Ιστορία» (2009),
«Τρίτο στεφάνι» (2014) κ. ά.
Η ταινία «Πολίτικη Κουζίνα» ( A touch of spice) είναι ο τίτλος ελληνικής δραματικής ταινίας παραγωγής 2003 σε σκηνοθεσία και σενάριο του Τάσου Μπουλμπέτη.
Οι πρωταγωνιστές: Γιώργος Χωραφάς, Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Ρένια Λουιζίδου, Μπασάκ Κοκλουκάγια, Ταμέρ Γκρανταγκλί, Τάσος Μπαντής, Στέλιος Μάινας, Παύλος Ορκόπουλος
Η ταινία δέχθηκε εξαιρετικές κριτικές, τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε άλλες χώρες στις οποίες προβλήθηκε. Απέσπασε 8 βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 2003: Καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, φωτογραφίας, σκηνογραφίας, μουσικής επένδυσης, ήχου και μοντάζ, ενώ υπήρξε την επόμενη χρονιά η επίσημη ελληνική υποβολή για το βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Η ταινία είχε μια εξαίρετη εισπρακτική πορεία.
Με τη συγκεκριμένη μουσική η συνθέτης κατορθώνει να ενώσει Δύση και Ανατολή αναδεικνύοντας στοιχεία πολιτισμού δύο γειτονικών λαών Ελλάδας –Τουρκίας. Χρησιμοποιεί συμφωνική ορχήστρα αλλά και παραδοσιακά όργανα της Ανατολής. Η μουσική κατορθώνει να δημιουργήσει έντονα συναισθήματα κάθε φορά που ακούγεται στα Μ.Μ.Ε.
Η ταινία είναι πλημμυρισμένη από μουσική. Υπάρχουν όμως μουσικά θέματα που είναι χαρακτηριστικά, ξεχωρίζουν .
«Ο Σταθμός» είναι ένα μουσικό θέμα που δημιουργεί έντονη συγκίνηση. Ξεκινά από το 35.16΄ και ολοκληρώνεται στο 38.52΄. Ακούγεται στη σκηνή αποχώρησης -απέλασης μιας οικογένειας Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη για την Αθήνα στον σιδηροδρομικό σταθμό της Πόλης. Η μελωδία ξεκινά με χαμηλή ένταση με λίγα όργανα, κυρίως ακορντεόν. Η εικόνα δείχνει την κίνηση στον σιδηροδρομικό σταθμό και την αναχώρηση της οικογένειας . Αρχίζει η έντονη συναισθηματική φόρτιση εξαιτίας της συγκινητικής σκηνής η οποία συνοδεύεται από το μουσικό θέμα αυτό. Στη συνέχεια η μελωδία ακούγεται από συμφωνική ορχήστρα, ενώ η ένταση αυξάνεται και κορυφώνεται στη σκηνή του αποχωρισμού της κόρης από τον πατέρα της. Έτσι κορυφώνεται και η συγκίνηση .Αισθάνεται κανείς την απόγνωση των ηρώων μέσω της μελωδίας αυτής κι αυτό προκαλεί θλίψη. Η μουσική υποχωρεί και γίνεται υπόκρουση για ν’ ακουστούν οι διάλογοι του μικρού Φάνη με τον παππού του και μετά με τη φίλη του Σαϊμέ και κορυφώνεται πάλι καθώς ο μικρός γυρίζει για τελευταία φορά να δει τους αγαπημένους του που αφήνει στην Τουρκία.
Θεωρώ ότι το μουσικό αυτό θέμα καθώς και η αυξομείωση στην ένταση εξυπηρετεί απόλυτα τον στόχο του σκηνοθέτη. Ο θεατής σκέφτεται και αισθάνεται όπως επιθυμεί ο σκηνοθέτης. Προσωπικά, μού προκαλεί θλίψη, αίσθημα αδικίας για την απέλαση και φόβο για το άγνωστο μέλλον.
Νοσταλγική διάθεση αλλά κυρίως πίκρα νιώθει κανείς στο 1.14.20΄ακούγοντας τη μουσική υπόκρουση σε αργό ρυθμό, όταν ο πατέρας αναπολεί τη ζωή της οικογένειας στην Πόλη, όταν περιγράφει την ανακοίνωση της απέλασης από τις τουρκικές αρχές και κυρίως όταν διαπιστώνει ότι η αντιμετώπιση στην Ελλάδα δεν ήταν αυτή που φανταζόταν.
Προς το τέλος της ταινίας από το 1.39.53 ακούγεται από πιάνο μουσικό θέμα στη σκηνή που ο πρωταγωνιστής επιστρέφει στο κατάστημα μπαχαρικών του παππού του, στην αγορά της Κωνσταντινούπολης μετά τον θάνατό του. Βρίσκεται ξανά στο εγκαταλελειμμένο, αραχνιασμένο πατάρι, εκεί που περνούσε ατέλειωτες ώρες με τον παππού του και τη φίλη του Σαϊμέ. Στο ορχηστρικό θέμα που ακολουθεί, ο Φάνης ψάχνει κόκκους από μπαχάρι και τους τοποθετεί στο τραπέζι. Φυσάει τη σκόνη και τους κόκκους παντού στον χώρο κι αρχίζει να χορεύει.
Η μουσική σε αυτή τη σκηνή σε παρασύρει . Λειτουργεί ως συναισθηματική λειτουργία μιας και προσδιορίζει τα συναισθήματα του πρωταγωνιστή με τον οποίο ταυτίζεσαι και συναισθάνεσαι την ανάγκη του, όπως περιγράφεται και στην ταινία, να χορέψεις, να στροβιλιστείς κι εσύ μαζί του, συνεπαρμένος, παρέα με τις παιδικές του αναμνήσεις.
Θεωρώ ότι η μουσική στην ταινία ΠΟΛΙΤΙΚΗ κουζίνα την εμπλουτίζει, της δίνει νόημα. Αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της κινηματογραφικής αφήγησης. Οι συνθέσεις όμως της Ρεμπούτσικα μπορούν να σταθούν και αυτόνομες.
Λ. Ν. - Γ3 -4ο Γυμνάσιο Νέας Ιωνίας- Δεκέμβριος 2020.