Ο Τζέιμς Ρόι Χόρνερ (James Roy Horner) γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου 1953 στο Λος Άντζελες. Ο νεαρός Τζέιμς άρχισε μαθήματα πιάνου σε ηλικία 5 ετών και συνέχισε τις μουσικές σπουδές του στο Λονδίνο. Αποφοίτησε με πτυχίο μουσικής από το πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας (USC) και απέκτησε διδακτορικό στη μουσική από το Πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες (UCLA). Το 1979 έγραψε την πρώτη του μουσική για το δράμα του Lewis Teague ‘The Lady in Red‘ και στη συνέχεια για ταινίες του Ρότζερ Κόρμαν. Η καριέρα του άρχισε να απογειώνεται με τη μουσική της ταινίας ‘Star Treck II: The Wrath of Kahn‘ (1986). Το 1987 ήρθε και η πρώτη του υποψηφιότητα για Oscar με την ταινία του James Cameron ‘ Aliens: The return‘ (1986). Με τον Κάμερον συνεργάστηκε στις 2 πιο εμπορικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου ‘ Τιτανικό ‘ (1997) και το ‘Άβαταρ‘ (2009).
Για τον Τιτανικό κέρδισε δύο Oscar, μουσικής και τραγουδιού (My Heart Will Go On) με ερμηνεύτρια τη Σελίν Ντιόν. Το soundtrack της ταινίας εξακολουθεί να παραμένει το πιο εμπορικό στο χώρο της κινηματογραφικής μουσικής.
Με το Άβαταρ ήταν υποψήφιος για το Oscar μουσικής, όπως και με τις ταινίες ‘American Story‘ (1987), ‘Braveheart‘ (1996) και ‘House of Sand and Fog‘ (2004)
Ο Τιτανικός είναι αμερικανική δραματική αισθηματική ταινία εποχής, παραγωγής 1997 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Τζέιιμς Κάμερον , βασισμένη στο διασημότερο ναυάγιο όλων των εποχών, του υπερωκεανίου Τιτανικός που βυθίστηκε στις 14 Απριλίου του 1912. Πρωταγωνιστούν ο Leonardo DiCaprio και η Kate Winslet. Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Jack και της Rose, δύο νεαρών ατόμων από διαφορετικές τάξεις, που ερωτεύονται πάνω στο πλοίο, ενώ αυτό κάνει το μοιραίο του ταξίδι. Παρόλο που οι δύο κεντρικοί ήρωες είναι φανταστικοί, αρκετοί χαρακτήρες βασίζονται σε πραγματικά πρόσωπα. Η Gloria Stewart, υποδύεται την ηλικιωμένη Rose, που αφηγείται την ιστορία και ο Billy Zane τον αρραβωνιαστικό της Rose.
Η μουσική του James Horner ενσωματώνει χορωδιακά και ηλεκτρονικά στοιχεία, καθώς και στοιχεία της κέλτικης μουσικής παράδοσης. Σε πολλές από τις μουσικές του χρησιμοποιεί αποσπάσματα από συνθέσεις άλλων συνθετών (Προκόφιεφ, Βάγκνερ, Σούμαν, Όρφ), γεγονός για το οποίο έχει επικριθεί. Κατά τη γνώμη μου πιστεύω ότι η μουσική που έχει συνθέσει είναι αρκετά χαρούμενη και διασκεδαστική, σε σχέση με τον Τιτανικό, που σου προκαλεί θλίψη και νοσταλγία.
Εισαγωγή: Εκεί που παρουσιάζει το πλοίο και δείχνει τους επιβάτες, τις οικογένειες που χαιρετάνε τους ανθρώπους τους χωρίς να ξέρουν τι θα τους βρει, σου προκαλεί εν μέρη μια θλίψη αλλά και μια ανατριχίλα βάζοντας τον θεατή να σκεφτεί πως θα ήταν εκείνη την εποχή.
1η σκηνή: Εκεί δείχνει τον Τζάκ και τον φίλο του να τρέχουν να προλάβουν το καράβι. Είναι μια αρκετά ενθουσιώδης σκηνή και ιδιαίτερα η μουσική από πίσω, μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ότι είσαι σε μια περιπέτεια και ανυπομονείς να μάθεις τι θα γίνει πιο μετά.
2η σκηνή: Στην 2η σκηνή, που δείχνει τον Τζάκ να ενθουσιάζεται με τα δελφίνια και την θάλασσα, πιστεύω ότι και το σκηνικό και το πως δείχνει τον καθαρό κρύο αέρα σε κάνει να νιώθεις ωραία όχι ακριβώς χαρούμενα αλλά δεν σε κάνει να θλίβεσαι ή να αγχώνεσαι ή και να σε ανησυχήσει .
3η σκηνή: Κατά τη γνώμη μου μια από τις πιο ωραίες σκηνές κατά την διάρκεια όλης αυτής της τρίωρης ταινίας. Στην 3η σκηνή λοιπόν, ο Τζάκ και η Rose πηγαίνουν σε ένα πάρτυ της 3ης τάξης χορεύοντας στην παραδοσιακή ιρλανδική μουσική με άλλους επιβάτες. Προσωπικά ακούγοντας και βλέποντας αυτή τη σκηνή και την μουσική της με κάνει να θέλω δώσω τα πάντα πίσω για να δω για πρώτη φορά εκείνη την σκηνή πάλι.
4η σκηνή: Από τις πιο γνωστές σκηνές της ταινίας, αυτή που έχω προσθέσει και στην εισαγωγή της εργασίας μου. Σε αυτή τη γνωστή σκηνή ο Jack ανεβάζει την Rose στην πλώρη, φιλώντας την και κρατώντας την με πάθος. Το κομμάτι που παίζει από πίσω ‘Rose‘ λέγεται, προσωπικά μου προκαλεί τεράστια θλίψη και μελαγχολία, καθώς θυμάμαι τι τραγικό έρωτα είχαν.
5η σκηνή: Πίσω ακούγεται το instrumental του My heart will go on, δηλαδή μόνο η μελωδία, αυτή η σκηνή δείχνει την Rose να είναι ξαπλωμένη στον καναπέ και τον Jack να την ζωγραφίζει. Πάντα δεν με έκανε αυτό το τραγούδι να μην είμαι χαρούμενη αλλά σε αυτή τη συγκεκριμένη σκηνή πραγματικά δεν ξέρω πως με κάνει να νιώθω.
6η σκηνή: Καθώς συνεχίζει να παίζει το ίδιο τραγούδι με πριν, o Jack και η Rose έχουν μια έντονη σκηνή γεμισμένη με πάθος και έρωτα θα το έλεγα. Αυτά τα λίγα λεπτά είναι τόσο κοντά στην μεγάλη καταστροφή. Σαν θεατής μου προκαλεί, λίγο πανικό.
7η σκηνή: Προφανώς εδώ μιλάμε για την σύγκρουση του παγόβουνου με το πλοίο. Όσο και αν προσπάθησαν να αποφύγουν την σύγκρουση, τόσο πιο κοντά ήταν και στην καταστροφή. Και από τον λίγο πανικό εξελίσσεται σε υπεραρκετό πανικό καθώς σου προκαλεί και τρόμο.
8η και 9η σκηνή: Μεταξύ αυτών των 2 σκηνών, όλοι προσπαθούν να χωρέσουν σε μια βάρκα για να σωθούν από τη βύθιση του πλοίου ένα κομμάτι εξίσου θλιβερό και αγχωτικό παίζει στο background.
Τέλος: Από τη στιγμή με τη σύγκρουση μέχρι το τέλος, υπάρχει μια έντονη μουσική συνοδευμένη με βιολί που σε κάνει να φοβάσαι και να μην θες να αντικρίσεις το τέλος και όλη αυτή τη τραγωδία που έζησε τόσος κόσμος. Κυριολεκτικά στην τελευταία σκηνή, το όνειρο της Rose, η μουσική είναι άκρως θλιβερή και νιώθω την καρδιά μου να σπάει κάθε φορά που το βλέπω και το ακούω (ελπίζω αυτό να μην ακούστηκε πολύ υπερβολικό).
Δεν θέλω να μοιραστώ κάτι ιδιαίτερο με τους συμμαθητές μου, αλλά τα αισθήματα που νιώθεις βλέποντας αυτή την ταινία είναι αρκετά έντονα. Ένα από τα πιο ωραία δράματα εκείνης της εποχής.