Το Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου (πρωτότυπος τίτλος: Call Me by Your Name) είναι ταινία του 2017 σε σκηνοθεσία του Λούκα Γκουαντανίνο και σενάριο του Τζέιμς Άιβορι. Βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Αντρέ Ασιμάν.
Ας επικεντρωθούμε τώρα στη πλοκή της ταινίας: Το «Να Με Φωνάζεις Με Τ' Όνομα Σου» είναι τοποθετημένο σε ένα υπέροχο εξοχικό σπίτι στον βορρά της Ιταλίας, συγκεκριμένα στη πανέμορφη και γραφική κωμόπολη της Crema. Κατοικημένο από μια οικογένεια του πνεύματος που όμως δεν υπολείπεται σε χρήμα, δεν θα μπορούσε παρά να είναι σαγηνευτικά όμορφο. Στο κέντρο της ιστορίας μας, λοιπόν, βρίσκεται ο Έλιο (Τίμοθι Σαλαμέ, Timothée Chalamet) και ο Όλιβερ (Άρμι Χάμερ, Armie Hammer). Ο πρώτος, ο 17χρονος, γοητευτικός, πανέξυπνος, ικανός, διαβασμένος και ταλαντούχος γιος του καθηγητή Πέρλμαν, ο οποίος περνά τις μέρες του διαβάζοντας, παίζοντας μουσική και φλερτάροντας με τα κορίτσια της γειτονιάς. Ο δεύτερος, ένας 25χρονος τελειόφοιτος, που έρχεται να βοηθήσει τον πατέρα του Έλιο για το καλοκαίρι, ένας εκ πρώτης όψεως γεμάτος αυτοπεποίθηση νεαρός Αμερικάνος, με γυμνασμένο σώμα κι ακόμη πιο γυμνασμένο πνεύμα. Η σχέση των δυό τους, θα χτιστεί γύρω από τα καλοκαιρινά τραπέζια, από τις βόλτες με τα ποδήλατα στην πόλη, από τις βουτιές στην στέρνα ή την λίμνη και, στο ίδιο μπάνιο που μοιράζονται τα διπλανά δωμάτια τους. Μια σχέση που δείχνει περίπλοκη, αφού οι δύο τους μοιάζουν να έλκονται από μια αδιόρατη βαθιά δύναμη και την ίδια στιγμή να κοντράρονται σε έναν εγωιστικό ανταγωνισμό. Μόνο, που στην ουσία για τον έφηβο νεαρό και για τον μεγαλύτερο του ενήλικα άντρα, οι έξι εβδομάδες που θα περάσουν μαζί θα μεταμορφωθούν, λίγο πριν τελειώσουν, σε μια ερωτική σχέση που έχει εξίσου να κάνει με την σάρκα τους όσο και με το πνεύμα ή την καρδιά τους, μια μαινόμενη βουβή καταιγίδα που θα τους παρασύρει σε περιοχές που δεν γνωρίζουν, που μαζί τους τρομάζουν και τους μαγνητίζουν.
Στα 90ά Βραβεία Όσκαρ ήταν υποψήφια σε τέσσερις κατηγορίες: καλύτερης ταινίας, Α’ Ανδρικού Ρόλου (Τίμοθι Σαλαμέ), διασκευασμένου σεναρίου και πρωτότυπου τραγουδιού, με το κομμάτι Mystery of Love του Σούφγιαν Στίβενς (Sufjan Stevens). Επίσης, προτάθηκε για τρεις Χρυσές Σφαίρες: καλύτερης δραματικής ταινίας, Α’ Ανδρικού Ρόλου σε δραματική ταινία (Τίμοθι Σαλαμέ) και Β’ Ανδρικού Ρόλου σε ταινία (Άρμι Χάμερ). Στα Βραβεία BAFTA κέρδισε το βραβείο διασκευασμένου σεναρίου και ήταν υποψήφια και στις κατηγορίες: καλύτερης ταινίας, σκηνοθέτη και Α’ Ανδρικού Ρόλου (Τίμοθι Σαλαμέ). Στα Βραβεία Σωματείου Ηθοποιών ήταν υποψήφια στην κατηγορία Α’ Ανδρικού Ρόλου (Τίμοθι Σαλαμέ). Στα Βραβεία Satellite ήταν υποψήφια στις κατηγορίες: καλύτερης ταινίας, διασκευασμένου σεναρίου και Β’ Ανδρικού Ρόλου (Άρμι Χάμερ). Ακόμα, στο φεστιβάλ του Βερολίνου ήταν υποψήφια για το Βραβείο Teddy.
Τώρα, πίσω στη μουσική...Εκτός από το Mystery Of Love, ο Stevens έγραψε δύο ακόμα κομμάτια, τα οποία βρίσκονται ανάμεσα στα πιο αναγνωρίσιμα της ταινίας. Αυτά είναι τα: Futile Devices και Visions Of Gideon. Άλλα χαρακτηριστικά κομμάτια που ακούστηκαν στη ταινία είναι τα εξής: Love My Way (-The Psychedelic Furs), Une barque sur l'océan from Miroirs (-André Laplante), M.A.Y In The Backyard (-Ryuichi Sakamoto) και Hallelujah Junction – 1st Movement (-John Adams).
Σήμερα, όμως, θα επικεντρωθούμε στο νόημα και στο βάθος που προσδίδει η μουσική την οποία έγραψε αποκλειστικά ο Sufjan Stevens. Αυτός είναι, άλλωστε, ο οποίος έλαβε και τα βραβεία, αλλά και την αναγνωσιμότητα για τη δουλειά του στο Call Me By Your Name.
Η συνολική, όμως λίστα, περιλαμβάνει τα εξής κομμάτια:
1) John Adams – ‘Hallelujah Junction’
2) Ryuichi Sakamoto – ‘M.A.Y. in the Backyard’
3) Loredana Bretè – ‘J’adore Venise’
4) Bandolero - 'Paris Latino'
5) Frank Glazer - 'Sonatine Bureaucratique’
6) Alessio Bax - 'Zion hört die Wächter singen'
7) Giorgio Moroder, Joe Esposito – ‘Lady Lady Lady’
8) André Laplante - 'Une barque sur l'océan from Miroirs'
9) Sufjan Stevens - 'Futile Devices'
10) Ryuichi Sakamoto - 'Germination'
11) F.R. David – ‘Words’
12) Marco Armani - 'È la vita'
13) Sufjan Stevens - 'Mystery Of Love'
14) Franco Battiato - 'Radio Varsavia'
15) The Psychedelic Furs - 'Love My Way'
16) Valeria Szervánszky, Ronald Cavaye – ‘Le jardin féerique from Ma mère l’Oye’
17) Sufjan Stevens - 'Visions of Gideon'
Προσωπικά, θεωρώ τον Στίβενς ως μια μουσική ιδιοφυΐα, η οποία κατάφερε να μεταμορφώσει τη ταινία σε κάτι ανώτερο. Τα τραγούδια του, με τους ιδιαίτερους τους στίχους και την ονειρική μελωδία τους άφησαν το στίγμα τους στα μυαλά χιλιάδων νέων και μη, καταφέρνοντας να συγκινήσουν και να βάλουν σε σκέψεις. Ακόμα, τα τρία τραγούδια που έγραψε ο Σουφγιάν Στίβενς, δεν είναι απλά υπέροχα, αλλά ταιριάζουν απόλυτα στο κλίμα της ταινίας με το «Visions of Gideon» να αποτελεί το ιδανικό κλείσιμο της αριστουργηματικής του ταινίας και το «Mystery of Love» να συνοψίζει με τον καλύτερο την τροχιά της σχέσης των δύο νεαρών ηρώων της ταινίας, την έλξη και τον έρωτά τους. Επιπρόσθετα, η χροιά του Στίβενς, απαλή, γεμάτη πόνο και συνάμα προσδοκία, προσδίδει ένα ακόμα θετικό στοιχείο στα τραγούδια του. Οι στίχοι, καλά προμελετημένοι, εξιστορούν μια ιστορία πόνου και αγάπης, ενός σίγουρα καταστροφικού συνδιασμού. Τέλος, τα τελικά δευτερόλεπτα και των τριών τραγουδιών προκαλούν μια κάθαρση στον ακροατή, η οποία σίγουρα μας θυμίζει το αρχαίο ελληνικό θέατρο, μιας και προσάπτει ένα τέλος στην “ιστορία” την οποία “παρακολουθούσαμε” επί 2 με 3 λεπτά.
Όπως προαναφέραμε, η μουσική γραμμένη από τον Στίβενς, προσδίδει ένα απόμακρο, αλλά ταυτόχρονα ζεστό συναίσθημα στη ταινία. Άλλωστε, μιλάμε για τον απαγορευμένο έρωτα. Η μουσική πρέπει οπωσδήποτε να συμβαδίζει με τη πλοκή και την έκβαση των γεγονότων, διότι χωρίς αυτήν η ύπαρξη της ταινίας δε θα είχε νόημα. Ακόμα, η μουσική υπόκρουση κάνει τη κάθε σκηνή ξεχωριστή και χαράζει συγκεκριμένα στιγμιότυπα στο μυαλό του θεατή. Ας αναλύσουμε, όμως, τώρα τα τρία κυριότερα μουσικά κομμάτια, προτού κάνουμε κάποια γενικά σχόλια για τη μουσική της ταινίας.
1. Ας αφοσιωθούμε, αρχικά, στο:
“Futile Devices”
τραγούδι που αποτελεί τη μουσική υπόκρουση μίας σκηνής-κλειδί, κατά την οποία ο 17-χρονος Έλιο περνάει από μια φάση αυταπάρνησης της αγάπης την οποία τρέφει για τον Όλιβερ. Καθισμένος στο πεζούλι του εξοχικού του, φαίνεται να παλεύει με τα συναισθήματα του και τον αυξανόμενο χτύπο της καρδιάς του. Για αρκετές ώρες βρίσκεται χαμένος ανάμεσα στις σκέψεις του, ώσπου ξαναβλέπει Όλιβερ, γεγονός που φαίνεται να του προκαλεί ένα αίσθημα βαθιάς ματαίωσης. Το τραγούδι, στο οποίο πρέπει προφανώς να αφοσιωθούμε, μιλάει για τη σημασία των λέξεων όταν προσπαθείς να εκδηλώσεις τα συναισθήματα σου για κάποιον.
“It’s been a long, long time/
Since I’ve memorized your face/ It’s been four hours now/
Since I’ve wandered through your place/ And when I sleep on your couch/
I feel very safe/ And when you bring the blankets/
I cover up my face/ I do/ Love you”:
Ουσιαστικά, το τραγούδι προσδίδει μια “ερωτηματική” νότα στον έρωτα των ηρώων μας και δείχνει το πώς τα πιο απλά και καθημερινά αντικείμενα, όπως μια κουβέρτα, μπορεί να διαθέτουν βαθύτερη σημασία για τον καθένα μας.
2. Ας συνεχίσουμε, τώρα, με το μυστηριώδες, όπως μας αποκαλύπτει και ο τίτλος του, “Mystery Of Love” . Ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια που ακούστηκαν στη ταινία, έχει σημειώσει τρομερή εμπορική επιτυχία, κυρίως λόγω της εμφάνισης του στη ταινία. Το τραγούδι ακούγεται κατά τη διάρκεια μίας ιδιαίτερης σκηνής. Λίγες μέρες προτού επιστρέψει πίσω στη πατρίδα του ο Όλιβερ, οι δύο χαρακτήρες αποφασίζουν να περάσουν μαζί τις τελευταίες στιγμές αυτού του λησμονημένου καλοκαιριού. Το τραγούδι μιλάει για το μυστήριο του έρωτα, για το που σε οδηγεί αυτός και για το πόσο παράξενα και αλλόκοτα μπορεί να σε κάνει να νιώσεις. Η ελαφρότητα και η ηρεμία που προσδίδει στη σκηνή σκιαγραφεί τη ψυχική ηρεμία στην οποία φαίνεται ότι βρίσκονται οι δύο ήρωες, καθώς, πλέον, είναι ελεύθεροι να ζήσουν τον έρωτα τους σε μια άλλη πόλη, έστω και για λίγες μέρες, χωρίς να χρειαστεί να κρύβονται από τους υπόλοιπους. Η σκηνή στον καταρράκτη, η οποία ακολουθεί αμέσως μετά τη σκηνή της αναχώρησης τους από τη Crema, ίσως να έχει ένα κρυφό νόημα, αυτό του τρεχούμενου έρωτα και της ροής των γεγονότων. Το βλέμμα των δύο ηρώων δείχνει το πόσο πιεσμένοι ένιωθαν μέχρι να αποκαλύψουν τα συναισθήματα τους και την ηρεμία που τους προξενεί το “κρυφτό” που παίζουν με το πραγματικό κόσμο. Ουσιαστικά, αποφεύγουν, με αυτό το τρόπο, τη σκληρή αλήθεια της ματαιότητας της σχέσης τους.
Τέλος ας συζητήσουμε, για το “Visions Of Gideon” το οποίο διακρίνουμε στη τελευταία σκηνή της ταινίας. Το τραγούδι αρχίζει να ακούγεται, αφού ο Έλιο μαθαίνει ότι ο πολυαγαπημένος του Όλιβερ, τον οποίο όπως φαίνεται δεν έχει ξεχάσει, σκοπεύει να παντρευτεί. Μετά από το άκρως διαπροσωπικό τηλεφώνημα τους στην ημέρα του Χάνουκα, βλέπουμε έναν αλλαγμένο Έλιο. Φαίνεται παγωμένος και στάσιμος απέναντι στα όσα συμβαίνουν γύρω του. Στέκεται μπροστά από το αναμμένο τζάκι και αφήνει τα δάκρυα του να κυλίσουν. Αφήνει τα συναισθήματα του ελεύθερα και δε φοβάται, πλέον να ανοιχτεί μπροστά σε κόσμο. Άλλωστε, προηγήθηκε σκηνή κατά την οποία οι γονείς του Έλιο παραδέχονται πως ήξεραν για τη σχέση Έλιο-Όλιβερ και ότι θεωρούν ότι αυτό που είχαν ήταν πολύ όμορφο, όμως τώρα έχει τελειώσει. Οι γονείς του δίνουν ένα αίσιο τέλος σε όλη αυτή την ιστορία, αλλά δε φαίνεται να είναι το ίδιο εύκολο για τον Έλιο να κάνει και εκείνος το ίδιο. Εκεί έρχεται και η μουσική επένδυση της σκηνής, η οποία “δένει” όλα τα “αιωρούμενα” στον αέρα αισθήματα το ένα με το άλλο και βάζει τον θεατή σε σκέψεις.
“I have loved you for the last time/ Is it a video? Is it a video?/
I have touched you for the last time/ Is it a video? Is it a video?/
For the love, for laughter, I flew up to your arms/
Is it a video? Is it a video?”:
Οι στίχοι περιγράφουν “κατά γράμμα” το χρονοδιάγραμμα της σχέσης τους. Από τον “άυλο” έρωτα τους, μέχρι το πρώτο άγγιγμα, το τραγούδι μας πάει πίσω στο καλοκαιρινό τους έρωτα και τις ξέγνοιαστες στιγμές που πέρασαν μαζί.
•Τα δύο κύρια είδη που επικρατούν στη ταινία είναι η κλασσική (ήρεμη και χαλαρωτική) και η “ποπ”/χορευτική μουσική. Τη πρώτη διακρίνουμε στις σημαντικότερες στιγμές και τη δεύτερη σε διάφορα συμβάντα, όπως στη σκηνή κατά την οποία τα παιδιά της γειτονιάς έπαιζαν βόλεϊ μαζί με τον Όλιβερ, ή όταν όλη η παρέα είχε βγει για χορό στη τοπική ντίσκο.
•Τα δευτερεύοντα κομμάτια τα οποία διακρίνουμε στη πρώτη σκηνή και στη σκηνή στη ντίσκο είναι τα Hallelujah Junction – 1st Movement (-John Adams) και το Love My Way (-The Psychedelic Furs), αντιστοίχως. Είναι και αυτά κάποια από τα προσωπικά μου αγαπημένα, μιας και τα ακούμε σε σκηνές-ορόσημα για την έκβαση της ταινίας.
•Το Call Me By Your Name είναι η αγαπημένη μου ταινία και ειλικρινά πιστεύω πως αν δε διέθετε τη συγκεκριμένη μουσική επένδυση, θα τη τη θυμόμουν ως μια απλή ταινία. Η μουσική προσδίδει μια συναρπαστική και ταυτοχρόνως μυστικιστική υπόκρουση σε όλη τη ταινία.
•Η επιλογή κομματιών γραμμένα στη δεκαετία του '80 (η χρονολογία κατά την οποία διαδραματίζεται η ταινία) δείχνει το πόσο ασχολήθηκαν, πραγματικά, οι αρμόδιοι για να βγάλουν ένα αψεγάδιαστο αποτέλεσμα.
•Έχουν επιλέξει και διάφορα αμερικανικά κομμάτια, αλλά και ιταλόφωνα τραγούδια, για να σκιαγραφίσουν τη μετάβαση από τη κλειστή, στη πολυπολιτισμική κοινωνία.
•Γενικότερα, δείχνουν με την επιλογή της μουσικής, τη βαρύτητα την οποία προσάπτουν στις επιτυχίες της κάθε εποχής και στο πώς αυτές οι επιτυχίες ενώνουν τους νέους.
•Τέλος, η κλασική μουσική συμβαδίζει με το “χόμπυ” του Έλιο με την αντιγραφή παρτιτούρων και το πιάνο, κάτι που φαίνεται να κάνει από μικρός. Ούτως ή άλλως, η κλασική μουσική πάντα δίνει έναν “παλιακό” και νοσταλγικό τόνο σε ταινίες.
Ολόκληρη η ταινία μπορεί να βρεθεί στο site Soap2Day πληκτρολογώντας “Call Me By Your Name”.
•Πλοκή: https://flix.gr/cinema/call-me-by-your-name-review.html
•Στοιχεία για τον συνθέτη: https://flix.gr/news/mystery-of-love-sufjan-stevens-clip.html
•Παραγωγή & βραβεία:
https://en.wikipedia.org/wiki/Call_Me_by_Your_Name_(film)
•Soundtrack: https://www.youtube.com/watch?v=6jOokMEceR4
•Πέρα από αυτά, δεν έχω συμβουλεφθεί κάποια πηγή για όλα τα υπόλοιπα τα οποία έχω γράψει, καθώς θεωρώ ότι διαθέτω μια πολύπλευρη και άκρως ολοκληρωμένη γνώμη πάνω στο θέμα.